Francisco J. Rodríguez-Dopico
Gracias a los avances que en las últimas décadas se han producido en la química de polímeros, actualmente existen adhesivos estructurales capaces de unir materiales soportando grandes cargas, permitiendo la fabricación de estructuras mecánicamente equivalentes o superiores a las realizadas tradicionalmente. Esta tecnología de unión adhesiva presenta interesantes ventajas frente a las técnicas de unión empleadas habitualmente en construcción de buques, principalmente la soldadura. El objeto de la presente tesis es aportar conocimiento específico y novedoso para fomentar el uso de estas uniones adhesivas en el sector naval. Para ello, se han investigado dos aspectos clave para la implementación de esta tecnología en construcción de barcos. En primer lugar, se estudió cómo afectan los procesos de envejecimiento en agua de mar a las propiedades de los adhesivos. Por otro lado – dado que el ciclo de vida de un buque es de aproximadamente veinticinco años y determinar la durabilidad de las uniones adhesivas llevaría décadas de trabajo en el laboratorio – se han desarrollado metodologías para estimar su desempeño a largo plazo, permitiendo estudiar su fiabilidad y predecir su tiempo de vida mediante la aplicación del principio de superposición tiempo-temperatura (TTS). Los resultados obtenidos avalan el uso de adhesivos en construcción naval.
Advances in polymer chemistry have led to the development of structural adhesives capable of bonding materials withstanding high loads. This technological advancement has enabled the fabrication of structures that are mechanically equivalent or superior to those traditionally manufactured. This adhesive bonding technology offers notable advantages over conventional bonding techniques, such as welding. The objective of this PhD thesis is to provide specific and novel insights that will promote the utilization of these adhesive joints in the naval sector. To this end, two fundamental aspects of implementing these joining methods in shipbuilding have been investigated. Firstly, the impact of seawater aging processes on the properties of adhesives has been examined. Secondly, given that the life cycle of a ship is approximately twenty-five years and determining the durability of adhesive bonds would require decades of laboratory research, methodologies have been developed to estimate their long-term performance, enabling the study of their reliability and the prediction of their lifetime by applying the Time-Temperature Superposition (TTS). The findings provide substantial support for the incorporation of adhesives in the field of shipbuilding.
Grazas aos avances producidos nas últimas décadas na química de polímeros, actualmente existen adhesivos estruturais capaces de unir materiais soportando grandes cargas, permitindo a fabricación de estruturas mecanicamente equivalentes ou superiores ás realizadas tradicionalmente. Esta tecnoloxía de unión adhesiva presenta interesantes vantaxes fronte ás técnicas de unión empregadas habitualmente en construción de buques, principalmente a soldadura. O obxecto da presente tese é acadar coñecemento novidoso e específico para fomentar o uso destas unións adhesivas no sector naval. Para iso, investigáronse dous aspectos clave para a implementación desta tecnoloxía na construción de barcos. En primeiro lugar, estudouse como afectan os procesos de envellecemento en auga de mar ás propiedades dos adhesivos. Doutra banda – dado que o ciclo de vida dun buque é de aproximadamente vinte e cinco anos e determinar a durabilidade das unións adhesivas levaría décadas de traballo no laboratorio – desenroláronse metodoloxías para estimar o seu desempeño a longo prazo, permitindo estudiar a súa fiabilidade e predicir o seu tempo de vida mediante a aplicación do principio de superposición tempo-temperatura (TTS). Os resultados obtidos avalan o uso de adhesivos en construción naval.
© 2008-2025 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados